‘เชียงใหม่’ หลายครั้งหลายคราที่ออกเดินทาง ท่องเที่ยวไปทางเหนือและเกือบทุกครั้ง เชียงใหม่ มักเข้ามาป้วนเปี้ยนอยู่ด้วยเสมอ ผมถามตัวเองเล่นๆ ใย “เชียงใหม่” คำตอบมีมากมายจนไม่อยากนับ

ผู้คนมากมายใฝ่ฝันว่าสักวันจะต้องมาให้ถึงเชียงใหม่ แอบคิดในใจ ไปเชียงใหม่จะไปตรงไหน ด้วยที่นี่ไม่ใช่เมืองเล็ก เชียงใหม่จึงเป็นเมืองที่น่าสงสารยิ่งนัก ด้วยใครๆก็อยากเจอเธอ แต่ไม่มีใครรู้จักเธอดีสักคน

นับแต่จำความได้ ผมไม่สามารถนับได้ว่ามาเชียงใหม่กี่ครั้งแล้ว แล้วก็ไม่สามารถบอกได้ว่าจะมาที่นี่อีกกี่ครั้ง เพียงได้แต่หวังว่าสักวันข้างหน้า ผมจะรู้จักเธอได้ดีกว่านี้

ผมจองตั๋วรถไฟขาล่องจากเชียงใหม่เที่ยวประมาณสี่โมงเย็น กะจะไปเจอบางสิ่งที่อาจเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมต้องมาที่นี่บ่อยครั้ง ครั้งแรกผมพบเธอ ในหนังสือชื่อแปลก “บินทีละหลา” โดยบินหลา สันฯ ผมตกหลุมรักเธอในทันที เช่นเดียวกับอีกหลายคนที่พานพบ

รถไฟเลยสถานีแม่ทาผ่านสถานีเล็กๆ นามทาชมพู เสียงล้อเหล็กบดรางค่อยเบาลง นั่นไงเธออยู่ตรงนั้น สะพานรถไฟคอนกรีตสีขาว ต้องไอแดดยามเย็น สวยงามจนหัวใจพองโต หากในหนังสือไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรนอกจากผู้สร้างที่เป็นชุดเดียวกับที่ขุดอุโมงค์ขุนตาล

รถไฟเคลื่อนตัวผ่านสะพานอย่างช้าๆ และค่อยเร่งความเร็วจากไป ช่วงเวลาเล็กๆที่ได้อยู่ใกล้ๆสะพาน แม้เคยอยากลงไปอยู่ให้นานกว่านี้ แต่รู้เป็นไปไม่ได้ คงเหมือนบทสุดท้ายของหนังสือ “เหมือนบางใครที่บังเอิญพบพานบนทางเดินชีวิต สุขใจกับการเฝ้ามอง ไม่คิดสร้างความเจ็บปวดให้ตนเองด้วยการก้าวล่วงเข้าไปใกล้กว่านี้”